Nou daar gaan we.
Het is vrijdag 26 april 2024 en we maken ons klaar voor vertrek naar het mooie stukje asfalt in Assen.
Ohlin, Xaafi en ik gaan met een vol gepakte bus en caravan op pad, het word een mannenavond.
Onderweg nog even gestopt om ons te voorzien van wat eten en drinken. éénmaal aangekomen waren de jongens helemaal blij en onder de indruk.

Hop, snel de boel uitstallen en neerzetten zodat we kunnen beginnen met het feest. Na een lekkere barbecue en technische keuring van de motor was het tijd om met de boys een rondje over het circuit te lopen. WOOOOW papa wat is dit GROOT!! Ja jonge, dat is het als je zo dichtbij bent. Zelfs ik vind het nog steeds erg groot als je met een langzame snelheid over de baan gaat.

Na een rondje gek doen en rond rennen was het tijd om is te chillen in de caravan. 22:30 uur, we hebben honger!!! OK dan de barbecue maar weer aan, wat kan het schelen. We maken er een mooie avond van.

Raceday!
Ja hoor! net als vorige keer 04:15 uur wakker en niet meer kunnen slapen. Tegen een uur of 5 loer ik eens naar buiten en besluit maar een bak koffie te gaan maken. De boys liggen nog op 1 oor.
Tegen de klok van half 8 word het tijd om de transponder op te halen. De bandenwarmers gaan aan en we maken ons klaar voor een dag vol actie! (en dat is een understatement)

09:50 uur is dan de eerste sessie. Bandenspanning gecheckt, 2.3 bar voor 1.8 bar achter.
We gaan de baan op en gaan voor het eerst met Quickshifter rijden, maar dat is mooi spul. Niks koppelen, gewoon erdoor rammen. Het schakelen voelt goed ik zit echter zelf nog niet geheel lekker op de motor en glijd ook paar keer met mijn voeten van de steps… geen idee waarom.

Het begint te stabiliseren we draaien tijden van een 1:52:3, dit was tevens ook goed voor een 2^e plek in Q1 maar omdat we blijven pushen (wat niet altijd handig is) gaat het mis in ronde 6.
Vol gas richting de Haarbocht terug naar 3 en ik gooi ‘m er in, helemaal naar buiten laten lopen richting Madijk, op naar 4 en vol gas de bocht in. Uitkomen Madijk weer helemaal naar buiten laten lopen, iets op de rem en terug naar 3, Ossebroeken in… en toen ging het mis.

Mijn houding was waarschijnlijk niet helemaal goed en de hellingshoek van de motor wat te hoog, dit in combinatie met een nog wat koude baan… Shit! voorwiel weg! Ik en de motor glijden richting de grindbak. Ik probeerde nog een tijdje de motor vast te houden maar dat lukt op een gegeven moment ook niet meer. Daar gaan we de grindbak in, de motor en ik pakken grip en maken beide een koprol, de motor nog 1 extra. Terwijl ik over de kop ga zie ik de motor tegelijkertijd meedraaien, dit was gelijk al een droevig beeld.

Op het moment dat ik stil sta spring ik omhoog en begin de vloeken en schreeuwen, wat heb ik gedaan….. Polman kon het weer niet opbouwen en moest te veel pushen. Kwaad. Heel kwaad, voor een groot deel op mijzelf.

De Marshalls komen mij ophalen en sturen mij van de baan. Ik gaf aan nog wat onderdelen terug te willen pakken maar dat mocht niet… nou daar dacht ik anders over dus snel nog even mijn GoPro 10 meter verder opgehaald en mijn remreservoir.

Het welbekende karretje komt er aan…. De motor gaat er op en we gaan samen (met een brok in de keel) naar het medicalcenter. Het is verplicht een check te doen mocht je de baan weer op willen. Al snel had ik in de gaten dat de schade aan de motor best groot was.

Na éénmaal aangekomen te zijn bij het medicalcenter en de helm ff snel schoon te hebben gepoetst van de krassen die er op zaten van de grindbak (was bang dat hij afgekeurd zou worden) laten we ons even checken. Vol ongeduld en adrenaline zitten we daar op de stoel te wachten tot de collega in kwestie die ook een schuiver had gemaakt klaar was met de check up. “Meneer Polman, gaat het met u allemaal goed?”, “Ja hoor, prima”. Ik wil graag verder want mijn motor moet gemaakt worden voor de wedstijd. “Weet u wel waar u bent” werd er gevraagd.. “Ja hoor, Bobbejaanland” antwoordde ik maar in een snelle actie. “Nou” zei de broeder, “laten we deze maar even hier houden, die is een beetje de weg kwijt”.

Al gauw werd duidelijk dat ik wat aan het ouwehoeren was en eigenlijk liet merken dat ik goed te pas was en snel weer verder wou. Hop naar het karretje die heel de tijd op mij heeft staan wachten. Jan van de technische afdeling heeft mijn sticker van de motor getrokken want deze zal herkeurd moeten worden na reparatie.

Terwijl de meneer van het transportkarretje mij terug brengt naar de tent, spookt het door mijn hoofd…. Al die mensen die komen kijken moet ik teleurstellen dat ik wellicht niet kan rijden, dit vond ik misschien nog wel het meest vervelend.

Eenmaal bij de tent aangekomen stonden er al een boel mensen op mij te wachten. OK, laten we maar eens het verhaal gaan uitleggen en een begin maken met het bekijken wat er allemaal kapot is. De tank leek wel een stunt tank. De banjobout van de rempomp was krom en dus ook lek. Heel wat kuipwerk kapot/beschadigd en de kuipruit was totaal weg. MAAAR… het ziet er allemaal nog zo slecht niet uit. Blok paar krassen, een clipon die scheef staat maar niet gescheurd of verbogen. De achterkant van de motor was een ander verhaal. De ophanging van de linker uitlaat was totaal afgebroken evenals 1 van de 4 ophangpunten. Maar goed, het was te maken met borgdraad en tie-wraps / binderbandjes.

Inmiddels was Hans Megelink al langs gekomen om te kijken hoe het ging en of hij wat voor me kan doen. Deze topper is naar Edwin Ott gegaan en heeft een kuipruit opgehaald en een nieuwe banjobout. Toen hij terug was werd ik al helemaal blij en gaf hem een knuffel en een dikke kus op de wang, kan mie dat skeel’n (das twents voor schelen)  ik was weer blij.

Al gauw bleek dat dit kuipruitje niet de goede was maar wel de enige optie dus zakje open en de slijptol er in… Even er weer voor gehouden en een buiglijn afgetekend, brander er op en vormen maar met dat ding (je moet wat hè) Met héél veel ductape en tie wraps hebben we de motor weer klaar gekregen en de rem weer op druk. In de tussentijd werd mij verteld wat te moeten gaan eten maar dat was niet mijn prioriteit en had er ook geen zin in, maar goed, met wat tegenzin toch maar een broodje gegeten.

Eenmaal klaar tijd voor een testrit. Jah!! De motor rolt rechtdoor en schakelt nog top. Dat belooft veel goeds. Inmiddels waren er al mensen voor mij naar tracksupport gegaan om de nieuwe banden op de motor te laten zetten. Edwald Oude Huikink is ook nog even langs geweest om te kijken hoe het ging. En ook Deborah Verhoeks is een paar keer langs geweest om te kijken of we het allemaal voor elkaar kunnen krijgen. De mensen om mij heen (te veel om op te noemen) heb allemaal knetterhard gewerkt om het voor mij mogelijk te maken dat ik weer de baan op kan. Links en recht zijn er nog wat andere mensen langs geweest om te vragen wat er gebeurd is en evt. wat advies te geven. De spanning begint weer te stijgen en naderen de wedstrijd.

De Wedstrijd
Omdat ik toch nog een redelijke tijd had neergezet in Q1 voordat ik mezelf onderuit had gereden, mocht ik starten van P7, dat was aan de linkerkant op de 3^e startrij. We draaien de warmup ronde en ik zit niet geweldig op de motor en het gevoel was…… nou ja, niet heel geweldig.

Eenmaal bij de startopstelling aangekomen was het wachten tot we klaar stonden. De lampen gaan aan, dit keer meer toeren om weg te komen. Mark van der Vegt zei 9/10K dus doen we dat. De lampen gaan uit en JAH!! Betere start en geen dikke dip meer, ook misschien door het afstellen van de motor bij Druijf racing. De tractie van de motor is goed en we lopen naar voren.

Aangekomen bij de haarbocht lig ik op de 3^e plek, YES Dacht ik! aanpikken en door, alles wat voor de race gebeurd was is alweer de deur uit en nooit gebeurd. Terwijl we de haarbocht induiken komt er een rijder van de binnenste baan helemaal naar buiten met een beste vaart richting mijn motor. Shit! Ik zet de motor rechtop en gaan de haarbocht maar iets groter maken. De helm vol woorden die niet best zijn duiken we bij Madijk de baan weer op, P8/9/10 ik weet het zo niet. OK, opnieuw weer een inhaalslag maken, man wat balen maar het is niet anders.

Gedurende de ronden merk ik dat ik vaker in de 6^e versnelling uitkom en soms niet hetzelfde schakelpatroon heb. We kunnen 1 voor 1 toch wat mensen inhalen. P5, remmen we bij inkomen GT er iemand uit maar dit ging zo hard dat ik niet goed meer in kon sturen en dus verloor ik weer een plekje.
2 ronden verder stond ik weer op het punt 2 man in te halen, P3! Hop, dit gaat mooi, nu had ik vrij baan en heb ik mijn Pr aangescherpt met een 2 tiende, goed voor een 1:50:083!! Jammer! net geen 40er.

In de laatste 2 ronden reed ik richting P2 maar in de allerlaatste ronde moest ik in Strubben uitwijken voor een rem schakel set die op de baan lag, hierdoor kwam ik heel wijd uit en verloor ik wat afstand op P2 na uitkomen Strubben. Vol adrenaline en gedrevenheid om het toch te gaan proberen stuiven we over de Veenslang richting Ruskenhoek, jajaja, we remmen er een meter of 40/50 van af en zit bijna op zijn kont, gelukkig dit keer wel in de 3 erdoor en had een geweldige tractie uit Ruskenhoek, vol naar buiten over de curbs richting Stekkenwal, ook hier had ik snelheid over tov P2. Uitkomen Stekkenwal had ik mijn zinnen gezet op een uitremactie bij de Bult. (tja handig, niet handig, zeg het maar) goede uitgaande snelheid en kijk alleen maar naar mijn collega wat hij doet en dacht…. Als jij remt rem ik net iets later, ongeacht waar we zitten.

En hij ging in de rem bij het straatje, ik bij de punt van de curbs. Ik zit vol naast hem en dan…. Hij zet zijn bocht in en ik vermoed dat hij mij toch nog net niet heeft gezien. Ik zat zo diep in de rem dat ik niet volle bak in kon sturen en hij zette zijn lijn door. We knallen iets tegen elkaar waardoor de bocht er niet meer in zit. Ja hoor, richting grindbak. Hij kon relatief snel weer verder maar bij mij was de motor uitgevallen. Ik wist niet dat mijn motor persé in de vrij moest staan om weer te kunnen starten.

Eenmaal het voor elkaar te hebben gekregen scheuren we door het grind weer de baan op. Dat gevoel…. Dat was met geen pen te beschrijven. Ik heb een podiumplek weg gegooid, ik moest en zou voor P2 gaan want 3 was niet genoeg….. Toen ik bij de tent aankwam werd het mij toch allemaal wat teveel. Tja, ben ook maar een mens. Wat een dag. Veel meegemaakt en veel geleerd maar wat we wel doen is 200% inzet en er voor gaan. OP NAAR DE VOLGENDE!!!

Ik wil iedereen die mij heeft geholpen echt mega, mega bedanken voor alle hulp. Zonder jullie was het niet gelukt. Sorry voor de mensen die ik misschien weinig tot geen aandacht heb kunnen geven doordat er veel te doen was omtrent de motor.